De slakken-route van Chiclana

Chiclana staat van oudsher bekend om de sherry die hier wordt gemaakt, de "fino de Chiclana". Een fris droge sherry die ijskoud heerlijk wegdrinkt met wat olijven, manchego-kaas of serrano-ham. Tegenwoordig is de druivenproductie flink gedaald en zijn er geen eindeloze velden met wijnranken meer te vinden op het platteland in de omgeving. Op veel van de oude wijnvelden zijn nu huizen gebouwd of ze zijn simpelweg niet onderhouden en nu overgroeid met onkruid.

Dit onkruid is het paradijs voor miljoenen slakken die in dit gedeelte van Andalusië leven. Zeker na een natte winter zoals afgelopen maanden hebben de slakken zich uitstekend voortgeplant en zijn ze in grote getale op het platteland te vinden. Of eigenlijk op elk stukje grond met wat begroeiing. Wat voor mij meer een soort van plaag is, is voor mijn buren een gods-geschenk. Na een jaar met slakkengif te hebben gestrooid, gaan de slakjes tegenwoordig met een mooie boog over de schutting naar de buren, die me daar zeer dankbaar voor zijn.

De doodnormale huis, tuin en keuken slak is in Spanje een delicatesse. Niet de grote en dikke wijngaardslakken zoals in Frankrijk. Nee, de slak zoals we die heel ons leven kennen en die dol is op slablaadjes.

Nu is het slakken-tijd in Andalusie en is de gehele bevolking in de ban van deze lekkernij.

Net na zonsopgang, als de grond nog nat is van de dauw, worden de slakken geraapt (zeg je rapen voor slakken?) in de tuinen, op de velden net buiten Chiclana of meer richting Medina Sidonia, een plaatsje meer landinwaarts waar volgens de Chiclaneros de beste slakken te vinden zijn. De geraapte slakken worden of naar huis gebracht, verkocht in stalletjes op straat of op de markt, in netjes van 2 of 3 kilo.

In Chiclana is het vooral populair om met vrienden slakken te gaan eten. Je krijgt dan een kommetje met slakken in bouillon en tandenstokers om de slakjes uit hun huisjes te pulleken. Dit jaar is er voor het eerst " De slakken-route van Chiclana" georganiseerd. De "ruta de los caracoles” leidt je langs 22 etablissementen waar op verschillende wijze slakken worden bereid... Nou vind ik ze eigenlijk overal zo goed als het zelfde smaken, in elke bar krijg je je kommetje met bouillon en slakken want varianten en hippe gerechten zijn not-done. Toch zal er voor de slakkenkenners verschil zijn want aan het einde van de slakkentijd, 24 juni, worden de Zilveren en Gouden Slak uitgereikt. En zonder twijfel zullen deze troffees een ereplaats krijgen in de winnende bars!

Ook mijn Spaanse collega's zijn in de ban van de slakken. 's Ochtends op kantoor wordt uitvoerig en watertandend verteld waar ze de vorige avond heerlijk slakken hebben gegeten en welke bar ze nog missen van de beroemde route.

Natuurlijk worden er ook slakken thuis gegeten. Elke familie heeft een oma, moeder of tante die zichzelf de slakken-specialist mag noemen. Zij stuurt de man des huizes op pad om slakken te rapen , op straat of op de markt te kopen en bereid wekelijks een grote hoeveelheid die onder de familie wordt verdeeld. De slakken van oma, moeder of tante worden zonder twijfel en unaniem bestempeld als de allerlekkerste...

Hieronder een beschrijving van het slakkenrecept van de tante van mijn collega Ana:

Eerste moeten de darmen leeg zijn, zodat ze niet zo bitter smaken. Dit wordt gedaan door de beestjes in een ruime teil paneermeel te voeren. Het geheim van de chef is hierbij om de slakken in de zon te zetten (een lekker ochtend zonnetje, zodat ze zich op hun gemak voelen) en niet vergeten om een fijn rekje op de teil te leggen anders kan je opnieuw rapen....

De slakken eten de paneermeel en poepen dit weer uit met alles wat zich nog in de darmen bevond. Na een paar uur was je ze een aantal keer met flink veel water en een flinke hand zout in de gootsteen. En zet je ze met koud water op het vuur. Als smaakmaker wordt een bundeltje kruiden toegevoegd dat bestaat uit venkelstengels, oregano, rozemarijn, laurier en mint. Ook worden er een ui en flink wat knoflooktenen toegevoegd. Nu heel langzaam aan de kook brengen en continu het schuim dat op de bouillon verschijnt eraf scheppen. Na een uurtje of twee zachtjes pruttelen zijn de slakken klaar om te eten.

Voor iedereen die een tuin heeft, is het is nu dus geen excuus meer om frietjes te gaan halen als de koelkast leeg is... Loop de tuin in met een bakje en “jaag” je eten bij elkaar....

ps: Terwijl ik dit schrijf belt een vriendin om vanavond een biertje te gaan drinken. Ja gezellig, zeg ik. Ok, antwoord ze, spreken we dan af in Florentina, daar heb ik dit jaar de slakken nog niet geproeft...